ایران کشوری است که با دیگر نقاط جهان از قدیم در ارتباط بوده است و امروزه دادوستدهای فنی، مهندسی و دانشگاهی متعددی دارد. اگر به ‌ فرض با اجرایی شدن طرح صیانت، پیام ‌ رسان داخلی را جایگزین خارجی ‌ ها کنیم، می ‌ توانیم با دانشجویان و همکاران ‌ مان در داخل ارتباط برقرار کنیم، اما با شرکت ‌ ها و طرف ‌ های خارج از کشور و همکاران چطور ارتباط پیدا کنیم؟ چطور باید از شرکتی که در اسپانیا است یا مشتریانی که در کانادا هستند، بخواهیم برای مثال «سروش» یا «ایتا» نصب کنند تا بتوانیم با آنها ارتباط برقرار کنیم؟ از سوی دیگر، کاهش سرعت اینترنت و قطعی پیام ‌ رسان ‌ های رایج و مورداستفاده، در ارتباطات داخلی هم مشکلات فراوانی ایجاد و شرایط امروز با چند دهه پیش تفاوت زیادی پیدا کرده است. کاربران ایرانی بعد از یک دوره استفاده از اینترنت، به استفاده از برخی نرم ‌ افزارها، پلتفرم ‌ ها و ابزارها عادت کرده ‌ اند. به ‌ عنوان مثال، برای سرپرستی یک واحد در یک کارخانه یا یک معدن گروهی در واتس ‌ اپ تشکیل شده و به این ترتیب پیام ‌ ها برای همه اعضا ارسال می ‌ شود. وقتی ناگهان این امکان از دسترس خارج شود، یا باید به تک ‌ تک اعضا تلفن زد یا با ایمیل اطلاع ‌ رسانی کرد. به این ترتیب، همه فرآیندها به چند مرحله قبل برگشته، درصد خطا بالاتر رفته و فرآیندها طولانی ‌ تر شده ‌ اند. نکته دیگر این است که فعالان حوزه ‌ های گوناگون باید در نهایت محتوای موردنیاز خود را از پایگاه ‌ های خارجی دریافت کنند و در صورت اجرایی شدن طرح صیانت معلوم نیست چقدر به محتوای مفیدی که در اینترنت وجود دارد، از مقاله و کتاب گرفته تا گزارش و تحلیل و دیگر اطلاعاتی که فعالان صنعت و دانشگاه به آن نیاز دارند، دسترسی وجود دارد. برای مثال، اگر شرکتی در آلمان یا امریکا یا هر منطقه دیگری از جهان، نتیجه سال ‌ ها فعالیت و تحقیقات خود را در فضای وب به اشتراک گذاشته است و ما می ‌ توانیم با مطالعه آن، مسیری طولانی و پرهزینه را میانبر بزنیم و از تجربه ‌ های آنها استفاده کنیم، چرا باید خودمان را محروم کنیم؟ مگر چقدر محتوای داخلی در حوزه ‌ های گوناگون علمی و صنعتی داریم؟ برای موضوعات تخصصی، همه به ‌ دنبال مقالات و نشریات معتبر دنیا می ‌ گردند. بنابراین، اگر بستر اینترنت هم داخلی شود و در واقع به ‌ صورت «اینترانت» درآید، در نهایت چاره ‌ ای نیست جز اینکه جایی خارج از آن بستر به ‌ دنبال محتوا و مطالب موردنیاز خود بگردیم. خلاصه اینکه، اگر اینترنتی داشته باشیم که به محتواهای خارجی دسترسی نداشته باشد، اهمیت و کارآیی چندانی نخواهند داشت. موضوع دیگری که باید به آن اشاره کرد، این است که به ‌ فرض محال بتوانیم همه اطلاعات لازم و موردنیاز را هم، در بستر اینترنت ملی در دسترس قرار دهیم؛ با ارتباطات بین ‌ المللی خود چه کاری می ‌ توانیم انجام دهیم؟ اگر فعالیت ‌ های معدنی را به ‌ طورخاص مدنظر قرار دهیم، باز هم دسترسی به اینترنت یکی از ضروریات است، چرا که به ‌ طورمعمول معادن در نقاط دوردست واقع شده ‌ اند و ارتباط بین دفاتر برای مثال دفتر مرکزی با معدن و کارخانه در بستر اینترنت انجام می ‌ شود. علاوه بر این، سیستم ‌ های امنیتی، دوربین ‌ ها و بسیاری دیگر از امکانات و تجهیزات برمبنای اینترنت چیده شده ‌ اند، بنابراین قطعی اینترنت به ‌ طورحتم چالش ‌ های جدی در عملکرد معادن و کارخانه ‌ های فرآوری ایجاد خواهد کرد. البته مجموعه ‌ ها تلاش می ‌ کنند که به هر حال ابزارهایی جایگزین کنند و فرآیندهای دیگری را به کار اندازند تا مشکل را مدیریت کنند، اما واقعیت این است که این فرآیند بسیار سخت و زمانبر است. خلاصه اینکه، امروزه فعالیت ‌ های صنعتی و اقتصادی به فرآیندها و سازکارهایی خو گرفته ‌ اند که اگر قرار باشد تغییر کنند، زمان زیادی از دست خواهد رفت که به ضرر اقتصاد، صنعت و آموزش است. به ‌ گمان من، دیدگاه مسئولان باید تغییر کند و به این باور برسند که ما کشور قدرتمندی هستیم و می ‌ توانیم به سایر نقاط دنیا خدمات فنی و مهندسی ارائه بدهیم. ما با اتکا به این حجم بالای تعداد تحصیلکردگان، در آینده نزدیک می ‌ توانیم به ‌ جای نفت، گاز، مواد معدنی و امثال آن، خدمات علمی خود را به دنیا ارائه دهیم و مشکلات علمی و فنی سایر نقاط دنیا را حل کنیم. اگر بنا است به ‌ سمت دانش ‌ بنیان شدن پیش برویم و علم و تجربه خود را به دنیا صادر کنیم، نباید ابزار ارتباطی خود را از دست بدهیم.