از سال ۱۴۰۱ تاکنون در چین یک بهاره مقدار ۴۹ . ۷۶۴ کیلو برگ سبز چای توسط کشاورزان زحمت ‌ کش برداشت و به کارخانجات تولیدی چای کشور تحویل داده شده است. مقدار چای استحصال شده توسط کارخانجات ۱۱ . ۱۹۷ کیلوگرم چای خشک فرآوری شده است که نسبت به سال گذشته کمی کاهش داشته است.

مقدار بارندگی در فروردین ‌ امسال نسبت به سال گذشته کمتر بوده و این موجب شد تا زمینه برگ سبز چای در کشور نسبت به سال گذشته کمتر باشد هرچند در زمان شروع فصل بهره ‌ برداری که از حدود ۱۰ اردیبهشت آغاز شد تا پایان چین که تا اوایل خردادماه به طول انجامید وضعیت دمای روز و شب به ‌ گونه ‌ ای بود که کیفیت برگ سبز چای و بوته چای مطلوب بود، به ‌ طوری ‌ که کیفیت و لطافت برگ سبز چای در طول این دوره بالا است. هزینه تولیدی چای در سال ۱۴۰۱ تا به الان حدود ۶۰ درصد افزایش داشته است.

عمدتاً این افزایش مربوط به افزایش هزینه ‌ های کارگری روزانه که با افزایش نزدیک به ۲ برابر نسبت به سال گذشته از روزی ۲۵۰ هزار تومان به بالای ۵۰۰ هزارتومان رسیده است و البته افزایش حقوق مصوب دولتی ۵۷ درصد، افزایش قیمت گاز مصرفی و مصارف دیگر تولیدی مانند قطعات ماشین ‌ آلات و بسته ‌ بندی به ‌ شمار می ‌ رود. چند سالی است که نیروی انسانی در مناطق استان گیلان و مازندران به ‌ دلیل حجم زیاد کار کشاورزی در این فصل مانند چای، برنج، گیاهان دارویی و غیره بسیار کم شده است و به ناچار از مناطق دیگر کشور برای انجام عملیات کشاورزی و تولیدی نیروی انسانی بکار گرفته می ‌ شود.

البته ناگفته نماند که اغلب نیروهای جوان مناطق گیلان و مازندران گرایشی به کار اجدادی خود ندارند و میانگین سنی نیروی کار کشاورزی در این مناطق حدود ۴۰ تا ۵۰ سال است. امروزه نسل جوان بدنبال کارهای پشت میزی یا کرایه کشی علاقمند هستند که پتانسیل این استان ‌ ها در این زمینه محدود است. این در حالی ‌ است که پتانسیل اصلی استانی مانند گیلان به لحاظ بارندگی خوبی که دارد کار کشاورزی است، البته که کار کشاورزی بسیار دشوار است و می ‌ بایست پشتوانه و حمایت داشته باشد تا علاقه ‌ مندی و انگیزه برای فعالیت در آن برای کشاورز، تولیدکننده و سرمایه ‌ گذار به ‌ خوبی در آن دیده شود.

سیاست ‌ های حامی مستمر و بلندمدت راهکار اصلی برای جذب نیروی جوان و پایدار نگه ‌ داشتن پتانسیل زمینه کشاورزی به شمار می ‌ رود تا نسل جوان به این شغل نگاه مثبت و آینده سازی داشته باشد و توان و عمر خود را در این زمینه فعالیت بگذارد. چای که نوشیدنی دوم بعد از آب در دنیا به ‌ شمار می ‌ رود، قطعاً باید نگاه ویژه ‌ ای به آن شود. به ‌ خصوص وقتی در کشور پتانسیل آب و هوایی برای کشت چای بسیار مناسب است و ایران می ‌ تواند با برنامه ‌ ریزی و حفظ این پتانسیل با سیاست ‌ گذاری حمایتی از تولید داخلی در دنیا مطرح باشد.

نداشتن سیاست ‌ های اجرایی بلندمدت و به ‌ هم ‌ پیوسته باعث شده است که انگیزه کشاورزان مخصوصاً نسل جوان و تولیدکنندگان برای بالا بردن دانش فرآوری و تولید باکیفیت چای بسیار پایین باشد. داشتن یک برنامه ملی جامع که در آن چشم ‌ انداز ۵ ، ۱۰ و ۲۰ سال آینده صنعت چای کشور دیده شود. ایجاد سیاست ‌ های حمایتی که در آن به میزان ابزارها و امکان و افزایش سطح کشت چای را به ‌ طور سالانه رقم بزند و به همان میزان حجم واردات چای به کشور را کاهش دهد و در این زمینه به مرز خودکفایی مصرف سالانه چای که حدود ۱۱۰ هزار تن است، برساند. اگر یک برنامه ملی در نظر گرفته شود که به طور میانگین سالانه ده درصد کیفیت و سطح زیر کشت چای را افزایش دهیم در کمتر از ۲۰ سال می ‌ توانیم در زمینه تولید و مصرف چای به خودکفایی برسیم و در زمینه صادرات قوی ‌ تر از امروز در بازارهای مصرف جهانی حضور داشته باشیم. در حال حاضر کشور همسایه ما ترکیه برای حمایت از تولید چای داخلی خود تعرفه واردات چای را به ۱۳۰ درصد رسانده است. در ایران تعرفه واردات چای کمتر از ۳۰ درصد است، لذا جا دارد در قالب یک برنامه ملی بلندمدت افزایش تعرفه واردات با یک برنامه منسجم، مستمر و بلندمدت این موضوع اجرایی شود.

قطعاً این قضیه هم امکان رقابت ‌ پذیری بیشتری از لحاظ قیمت کالا را به چای ایرانی می ‌ دهد و هم از محل درآمد افزایش تعرفه گمرکی بودجه برای هزینه در صنعت تولیدی چای به ‌ وجود
می ‌ آورد.