هر شخص حقیقی یا واحد تولیدی برای برطرف کردن نیازهای ضروری به وام‌های خرد یا کلان نیاز دارد. در بسیاری از موارد پرداخت وام به متقاضیان واقعا گره‌گشاست، اما در اقتصاد متورم ایران که مردم روز به روز فقیر‌تر می‌شوند، بانک‌ها از وظیفه خود در پرداخت تسهیلات فاصله گرفته‌اند. دریافت تسهیلات در همه جای دنیا جزو سهل‌الوصول‌ترین راهکار برای رفع نیازی ضروری توسط هر فرد است، اما این موضوع در ایران به گذر از هفت‌خوان رستم تبدیل شده است.هر واحد تولیدی برای آغاز به کار یا در مقطعی از کار نیاز به دریافت وام دارد که این وام در قالب تسهیلات باید از طریق سیستم بانکی در اختیار واحد تولیدی قرار گیرد، اما شرایط دریافت تسهیلات از سیستم بانکی ما دارای اما‌واگر‌های خاص خود است.افزایش سرمایه‌گذاری، عامل حیاتی در افزایش تولید ناخالص داخلی است و افزایش پرداخت تسهیلات بانکی هنگامی مطلوب است که موجب افزایش توان و ظرفیت تولید شود.

 وام و تسهیلات دو واژه‌ای هستند که نه‌تنها در بین کارمندان بانک یا دست‌اندرکاران امور مالی بسیار استفاده می‌شوند، بلکه به‌ کرات توسط عموم مردم نیز مورداستفاده قرار می‌گیرند. باوجود کاربرد بسیار این دو واژه، در موارد بسیاری، دو واژه‌ وام و تسهیلات در معانی اشتباه و بعضا به‌جای یکدیگر استفاده می‌شوند. وام در واقع پول، ملک، کالا یا هر نوع دارایی‌ای است که از جانب یک فرد، یعنی وام‌دهنده، به فرد دیگر، یعنی وام‌گیرنده، پرداخت می‌شود. شرط اصلی در این پرداخت این است که اصل دارایی پرداخت‌شده به همراه مقداری بهره، پس از گذشت زمان موردتوافق طرفین به وام‌دهنده بازگردانده شود.اما واژه‌ تسهیلات مفهومی گسترده‌تر از واژه‌ وام دارد؛ به‌عبارت دیگر می‌توان گفت هر نوع وامی نوعی تسهیلات است اما هر تسهیلاتی وام نیست. در حقیقت بانک‌ها با گردآوری نقدینگی‌های بی‌هدف از جامعه، آنها را به صورت هدفمند به مصرف می‌رسانند که به چنین فرآیندی در اصطلاح اعطای تسهیلات گفته می‌شود. اینکه به چه میزان اعطای وام به شکوفایی تولید منجر می‌شود سوالی است که باید دنبال پاسخ آن بود. یکی از مسائلی که درباره سیاست وام‌مدارانه برای رفع مشکلات تولید عنوان می‌شود این است که تک‌بعدی به ماجرای واحدهای تولیدی مشکل‌دار نگریسته شده است؛ یعنی مشکلات تولید را فقط در نقدینگی دیده و با وام قصد داشته‌اند آن را رفع کنند که این امر میسر نمی‌شود، زیرا واحدهای تولیدی ده‌ها مشکل دیگر نیز دارند که از همه آنها مهم‌تر افزایش هزینه تولید و فقدان بازار مناسب فروش محصولات تولیدی است. از سوی دیگر در پرداخت تسهیلات، تفاوت چندانی در زمینه نرخ بهره میان واحدهای تولیدی و غیرتولیدی وجود ندارد. به‌طور مثال عمده در پرداخت تسهیلات بانکی است تفاوتی میان تولیدکننده و دلال وجود ندارد و اعطای وام توسط بانک به هر دو گروه با سود ۱۸ درصد و حتی بیشتر انجام می‌شود، این در حالی است که رشد و شکوفایی اقتصاد در بخش تولید نیاز به توجه بیشتر دارد و سرمایه‌گذاران انتظار تعامل و انعطاف بیشتری از بانک دارند. بانک‌ها در سود تسهیلات هر اندازه که بتوانند نرخ‌ها را برای تولیدکننده پایین بیاورند به سود تولید
است.  از دیگر مشکلات تولیدکنندگان تامین وثیقه برای اخذ تسهیلات از بانک است که این برای تولیدکنندگان به‌نوعی به یک چالش تبدیل شده و این چالش به‌گونه‌ای پیش‌رونده است که بنگاه‌های تولیدی را تا مرز ورشکستگی یا انصراف از تاسیس واحد پیش می‌برد. این موضوع در بحث کلان‌نگر به‌شدت به ضرر اقتصاد کشور است و مسئولان باید برای پرداخت وام یا همان تسهیلات ارزانقیمت به تولید‌کنندگان چاره‌اندیشی کنند.