استفاده از ارزهای ملی مشترک برای تجارت دارای ابعاد مثبت و منفی بوده و مزایا و معایبی را به همراه دارد. از جهت مزایا، استفاده از ارزهای ملی مشترک می‌تواند به تسهیل تجارت و افزایش روابط تجاری بین کشورها کمک کند. این امر می‌تواند باعث کاهش هزینه‌های تراکنش بین‌المللی، افزایش حجم تجارت و تسهیل فرآیند تجارت باشد. با این وجود، استفاده از ارزهای ملی مشترک همچنین چالش‌ها و ریسک‌هایی را نیز در بر دارد. این شیوه ممکن است نیازمند هماهنگی بین کشورها و توافقات مشترک باشد. همچنین، تاثیر این تغییر در نرخ ارز و نحوه مدیریت سیاست‌های پولی و اقتصادی هر کشور ممکن است بررسی و ارزیابی دقیقی نیاز داشته باشد. در کل، ارزیابی دقیق تجارت با ارزهای ملی مشترک بستگی به عوامل متعددی مانند اقتصاد کشورها، توافقات مشترک و تاثیرات محتمل آن روی بازارهای مالی و تجاری دارد. برای ارزیابی کامل این راهکار، نیاز به بررسی دقیق توافقات و سیاست‌های مشترک، ارزیابی تاثیرات محتمل و هماهنگی بین کشورهای مختلف است. در شرایط تحریمی، استفاده از ارزهای ملی مشترک در تجارت می‌تواند برای ایران مزایایی داشته باشد. این راهکار می‌تواند به ایران کمک کند تا وابستگی خود به ارزهای خارجی را کاهش داده و منابع داخلی را بهره‌برداری بهتری برساند. با استفاده از ارزهای ملی مشترک، ایران می‌تواند تجارت خود را با کشورهایی که درحال‌حاضر با آنها روابط تجاری برقرار شده توسعه داده و درآمدزایی خود را افزایش دهد. همچنین، این راهکار می‌تواند ایران را قادر سازد تا روابط تجاری جدید با کشورهای منطقه و حتی جهانی را برقرار کند. با این حال، لازم به ذکر است که تاثیر استفاده از ارزهای ملی مشترک بر توسعه درآمدزایی ارزی و روابط تجاری ایران بستگی به عوامل متعددی دارد. عواملی مانند توافقات و شرایط مشترک، توانایی هماهنگی بین کشورها، تاثیرات نرخ ارز و مدیریت سیاست‌های اقتصادی و تجاری داخلی ایران بر این تجارت‌ها نقش مهمی ایفا می‌کنند.

به‌طورکلی، استفاده از ارزهای ملی مشترک می‌تواند برای ایران در شرایط تحریمی، فرصتی مناسب برای توسعه درآمدزایی ارزی و روابط تجاری باشد، اما بررسی دقیق توافقات و شرایط مشترک و هماهنگی میان کشورها ضروری است. البته در بحث ذخیره‌سازی ارز با معیارهایی غیر دلار، همواره انتخاب ارز مناسب جهت ذخیره‌سازی ارزی در صندوق‌های مربوطه حساس و متفاوت است. به بیانی ساده‌تر انتخاب ارز جایگزین امری پیچیده است که لازم است اقتصاددانان مستقل درباره این مقوله نظر دهند. درحال‌حاضر، در منطقه‌ای مانند خاورمیانه، بسترهایی برای انجام نوعی پیمان‌های پولی مشترک وجود دارد. به‌عنوان مثال، در سال ۲۰۱۹، مکانیزم تجارت مشترک بین ایران و عراق تحت عنوان «سامانه تبادل کالا بر اساس مکانیزم بدون واسطه» به راه افتاد. این سامانه به دو کشور این امکان را می‌دهد که از طریق استفاده از ارزهای ملی خود، تجارت را انجام داده و از هر دو طرف ارزی را کنترل کنند. درباره موفقیت پیمان‌های پولی مشترک، بسیاری از عوامل تاثیرگذار وجود دارند. این شامل توافقات مشترک، قدرت و پایداری ارزها، توانایی هماهنگی و همکاری بین کشورها، تاثیرات سیاست‌های پولی و اقتصادی، وضعیت اقتصادی کشورها و بیشتر است. علاوه بر این، عواملی مانند رعایت قوانین بین‌المللی، اعتماد و پذیرش در بازار بین‌المللی نیز مهم هستند.پیمان‌های پولی مشترک می‌توانند به‌عنوان راهکارهای بلندمدت در نظر گرفته شوند. این نوع پیمان‌ها می‌توانند اساسی برای توسعه روابط تجاری و اقتصادی بین کشورها باشند و راهی برای کاهش وابستگی به ارزهای خارجی و افزایش استقلال اقتصادی کشورها فراهم کنند. با این حال بهره‌برداری بلندمدت از پیمان‌های پولی مشترک نیازمند توافقات و قراردادهای قوی و پایدار است که در طول زمان حفظ شوند. همچنین، نیازمند هماهنگی و تعامل مستمر بین کشورهای مشارکت‌کننده است. بررسی دقیق نیازها، تحلیل تاثیرات محتمل و تدابیر مناسب برای مدیریت ریسک‌ها و چالش‌های احتمالی نیز برای پیاده‌سازی موفق این پیمان‌ها ضروری است.