رشد شدید نقدینگی و تورم بالا و فزاینده در کشور نیز از دیگر عوامل مهم در ناکامی ما در تجاری‌سازی و رشد صنعتی کشور است. این مشکل موجب می‌شود تمام فعالیت‌ها و تلاش‌های فعالان اقتصادی، تجاری و صنعتگران کشور بی‌نتیجه بماند.

سومین عامل، نداشتن برنامه استراتژیک توسعه اقتصادی و نبود مدیریت در اقتصاد کلان کشور است. تمام این عوامل دست به‌دست یکدیگر داده‌اند تا تولیدکنندگان و فعالان تجاری اقتصادی کشور موفق به رشد صنعتی و تجاری‌سازی محصولات ساخت داخل نشوند.

امروزه به واسطه سرمایه‌گذاری با اولویت دولتی از میزان سرمایه‌گذاری‌ها در کشور کاسته شده و نرخ سرمایه‌گذاری کاهش پیدا کرده‌است. نباید فراموش کرد سرمایه‌گذاری‌های دولتی فقط باید در زمینه زیرساخت‌های اساسی انجام شود و مابقی سرمایه‌گذاری‌ها باید از خارج وارد شود اما بنا به‌دلایلی که پیش‌تر عنوان شد و از آنجا که فعالان تجاری و اقتصادی دنیا ایران را به رسمیت نمی‌شناسند؛ باوجود ظرفیت بالای کشور در زمینه‌های مختلف، هیچ سرمایه‌گذار عاقلی مایل به سرمایه‌گذاری در کشور نیست.

سرمایه‌گذار داخلی نیز از آنجا که می‌داند بازخوردی برای سرمایه‌گذاری خود نخواهد داشت مایل به سرمایه‌گذاری در کشور نیست. بنابراین گاهی شاهد خروج سرمایه و نیروی انسانی متخصص از کشور هستیم. امید است که دولت سیزدهم مسیر را برای پیوند اقتصاد کشور به اقتصاد دنیا آماده کند تا به زودی شاهد بهبود وضعیت معیشت مردم و همچنین تجارت کشور باشیم.