عکس مربوط به 6 سالگی میباشد

«کودک طلاق»
. (برچسب ۱۳ساله ی پیشانی من)
از روزی که همراه با بابا به مقصد خانه مامان بزرگ برای زمان نا معلومی زندگی در آن با مامان و خانه ایی که حالا مال ما نبود خداحافظی کردیم این روزشمار شروع شد؛
تیر امسال ۱۳سال میشود که حسرت دیدن پدر و مادرم برای یک لحظه کنار هم اشک حتی الان من است...
من چند سال در محله ای پایین شهر تهران در خانه مامان بزرگ که «بچه طلاق» نوعی فحش بود و گاهی زخم زبان فامیل های بابام،قد کشیدم؛
مدت کمی است به خواست خودم تصمیم به درمان روح و روان خود گرفتم،تا حفره هایی که سالیان است زیر خاک مانده را پر کنم...
«محرومیت عاطفی»
جدی ترین طرحواره من،کشف مشاور و من!
زمان اصلی شکل گیری:دوران کودکی
یعنی درست زمانی که وسط میدان جنگ های رخ نداده بودم و بوی ترکش های خیالِ مامان بابای خانه در اتمسفر خانه به وضوح قابل تشخیص بود.
خانه ایی که هنوز یادش می افتم از بی مهری اش میلرزم*
«این رودر رویی با واقعیاتِ ریشه ی شکل گرفته ام بخشی از درمانِ روان ِمن است.»
این ها را نوشتم تا بگویم آنچه حق زن است حق ازدواج است، حق آزادی عمل قبل از تعهد، حق دلبستن و فرصت داشتن برای یگانه شدن با شریکی که پیمانِ آسمانی ببندند!
پدر و مادر من توافقی جدا شدند و این میمون ترین اتفاق ممکن بود که زندگی به من هدیه داد«فرصت زیستن با شرایطی جدید،درکِ مفهوم عمیق تنهایی،استقلال بر اساسِ نفسِ خود»
آنچه درد داشت و زخم ماند:نداشتن حق ازدواج بر پایه عشق برای نسل مادرم!
آنچه مرا گاهی از شدت خلا به هیجان وا میدارد،عدم وجود عشق در نطفه من است!
و تلاش مضاعف برای ساختن عنصری(عشق)با متریال بیگانه
طلاق اگر بد است،ازدواج بدون عشق فاجعه است!!!