نسبت ما ساکنان شهرهای قرن بیست‌ویک با ابزارهای حمل‌ونقل تنها محدود به شبکه تجاری و جاده‌ها نیست. ما در زیست روزمره‌مان هر روز با شکل متنوعی از حمل‌ونقل مواجهیم؛ وسایلی که هر روز ما را از نقطه‌ای به نقطه دیگر می‌برند. مسیرهای منتهی به بازار، محل کار، خانه، مدرسه، پارک‌ها و میدان‌ها و شهرهای دیگر و گاهی زادگاه‌مان. ابزارهای حمل‌ونقل دریایی، زمینی، هوایی و... در بسترهایی از آب، خاک و هوا ما را به مقصد هدایت می‌کنند. بخشی از موضوع این شماره صمت مربوط به زیرساخت جاده است. شاید برای آنها که تاکنون دقیق‌ به مسئله حمل‌ونقل نگاه نکرده‌اند، این موضوع تنها نوعی خدمت‌ است که مدیران شهری به ساکنان شهرها و روستاها بدهکارند، اما در نگاه دقیق‌تر و موشکافانه‌تر به تمامی اضلاع آن نه‌تنها یک شبکه ارتباطی و حیاتی بلکه جریانی اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و البته اقتصادی هویدا می‌شود که اساس آن انسان‌هایی هستند که در دل آن مجاری ارتباطی در جریانند. انسان‌هایی که فاتحان اصلی جاده‌ها محسوب می‌‌شوند؛ آنها که در مسیرهای شهری و معابر و خیابان‌ها ماشین را در فضایی که حیطه عمومی است بخشی از حوزه خصوصی خود تعبیر می‌کنند و با به دست آوردن مالکیت ماشین به‌دنبال به دست آوردن نوعی فضای شخصی در فضای عمومی هستند. ازدیاد ماشین‌ها در معابر و خیابان‌ها انقلابی ماشینی به راه انداخت که نتیجه آن ترافیک‌های طولانی، آلودگی هوا و مصرف بی‌منطق انرژی و سوخت است.