برای اجرای پروژه‌های مسکن، باید از ظرفیت سازندگان داخلی استفاده شود. برای این منظور، باید به مجموعه‌های شرکت‌های ساختمانی داخلی اعتماد کرد و ظرفیت رقابتی آنها را در زمینه کیفیت و تکنولوژی ساخت، بهبود بخشید. همچنین، برای تسریع فرآیند ساخت، استفاده از فناوری‌های جدید ضروری است. با این حال، اولویت ما همچنان با سازندگان داخلی است، اما می‌توان در راستای انتقال دانش و تجربه درباره ظرفیت‌های صنعتی سایر کشورها با شرکت‌های خارجی مانند چین مذاکره کرد.

از زمانی که دولت سیزدهم اعلام کرد تا پایان دوره، قصد ساخت ۴ میلیون واحد مسکونی را دارد، بسیاری از کارشناسان نگران شدند که در داخل کشور ظرفیت لازم برای ساخت چنین تعداد واحد مسکونی وجود ندارد و همچنین زیرساخت‌ها و امکانات لازم در این زمینه فراهم نیستند، از این‌رو باید تمام راهکارهای روی میز بررسی شوند تا ساخت‌وساز رونق بگیرد. بحث درباره حضور شرکت‌های چینی در ایران، چند سالی است که مطرح است. به‌نظر می‌رسد که چینی‌ها در ازای ساخت واحدهای مسکونی در ایران، پولی دریافت نمی‌کنند، بلکه به‌جای آن نفت ایران را دریافت می‌کنند که البته این یک احتمال است. باتوجه به افزایش قیمت‌ها، ساخت‌وساز مشکل‌تر از گذشته شده است، برای ساخت ۴ میلیون واحد مسکونی و طرح کلید به کلید، می‌توانیم از دانش چینی‌ها کمک بگیریم. اگر چینی‌ها قصد دارند در ایران خانه بسازند، آن را به‌صورت سنتی و با استفاده از مصالح محلی انجام نمی‌دهند و سبک و مدل خاص خود را به‌صورت انبوه و صنعتی به ایران وارد و سعی می‌کنند تا خانه‌های پیش‌ساخته را تولید کنند. بنابراین، این کار به انتقال دانش و تکنولوژی ختم نمی‌شود و تنها تعداد محدودی خانه ساخته می‌شود. از سوی دیگر، حضور چینی‌ها در صنعت ساخت‌وساز در ایران، منجر به بیکاری گسترده برای کارگران و مهندسان ایرانی خواهد شد. شرکت‌های پیمانکاری و انبوه‌سازی می‌توانند در این پروژه‌ها شرکت کنند، اما به‌دلیل توانایی چینی‌ها در ساخت تعداد زیادی واحد، پروژه‌های بسیار کمتری به شرکت‌های ایرانی ارجاع می‌شود و آنها نمی‌توانند در این حوزه رونق کسب‌وکار خود را ایجاد کنند. ما باید تلاش کنیم تا برای پیشبرد اهداف خود، تمام جوانب را رعایت کنیم.