صنعت پوشاک کشور یکی از صنایع اشتغالزا به‌شمار می‌رود، اما همواره فعالان این بخش صنعتی با مشکلاتی مواجهند و این مشکلات ادامه حیات اقتصادی را برای آنها با مشکل روبه‌رو می‌کند.

ورود کالای قاچاق با کیفیت و بهای پایین‌تر، وجود مشکلات مختلف برای واردات مواد اولیه موردنیاز صنایع و از همه مهم‌تر گرفتاری‌های مالی تولیدکنندگان، امروزه از مهم‌ترین موانع توسعه صنعت پوشاک در کشور محسوب می‌شود.

باید توجه داشت در چند مدت اخیر با افزایش فشارهای اقتصادی و بالا رفتن هزینه‌های تولید، مجال برای ورود کالای وارداتی و قاچاق که از تولیدات داخلی ارزان‌قیمت‌تر هستند، بیشتر شد، بنابراین مهم‌ترین راهکار کاهش و جلوگیری از ورود کالای قاچاق، بهبود فضای کسب‌وکار و تولید پوشاک در کشور است. نخستین مشکل فعلی صنعتگران پوشاک، افزایش نرخ مواد اولیه برای تولید است.

در چند سال اخیر، دولت ممنوعیت‌های مختلفی را برای واردات مواد اولیه صنعت پوشاک وضع کرده که از مهم‌ترین آنها می‌توان به ممنوعیت واردات نخ و پارچه اشاره کرد.

دولت معتقد است تولید داخل توانایی پاسخگویی به نیاز جامعه را دارد، از این‌رو اجازه واردات برخی از انواع پارچه را نمی‌دهد یا تعرفه‌های گمرکی سنگینی برای واردات آنها وضع کرده است.

 این تصمیم و نظر از چند بعد حائزاهمیت است؛ نخست آنکه نمی‌توان انکار کرد ایران از نظر تولید پارچه، صنعت خوب و کارآمدی دارد. هر دستگاه صنعتی که در کشورهای خارجی وجود دارد، در صنعت تولید پوشاک ایران نیز مشغول فعالیت است، اما مهم‌ترین ایراد، ضعف در تولید انواع مختلف پارچه است. به‌ این معنا که حتی اگر پارچه‌های تولیدشده از نظر کیفیت، در رده‌های بالایی قرار داشته باشند، نبود تنوع مناسب در طرح در تولیدات داخلی سبب شده تا نیازمند واردات پارچه‌های متنوع از سایر کشورها باشیم.

 نبود تنوع پارچه‌ای مناسب سبب می‌شود تا تولیدات ایران، همتراز با تولیدات کشورهایی مانند ترکیه قرار نگرفته و از دور رقابت‌ها حذف شود.

باید تاکید کرد تنوع پارچه‌ای در جلب رضایت بازار بسیار حائزاهمیت است و دولت در ایجاد ممنوعیت در واردات پارچه، چنین مولفه مهمی را مدنظر خود قرار نداده است. از سویی دیگر سایر کشورها در تولید پارچه، هم از نظر کیفیت و هم کمیت، قدرتمند عمل کرده و این موضوع باعث می‌شود تا تولیداتی که با پارچه‌های داخلی انجام می‌شوند، در حاشیه قرار گیرند.

نه‌تنها وضع ممنوعیت‌های وارداتی بلکه برقراری تعرفه‌های سنگین گمرکی برای واردات از سوی دولت یکی از عوامل مهم محدودیت واردات پارچه برای تولید پوشاک در ایران است.

همچنین تشدید تحریم‌های بین‌المللی و وجود مشکلاتی در امر حمل‌ونقل و بالا بودن هزینه ترانزیت کالاها سبب شده تا میزان مناسبی ماده اولیه به کشور وارد نشود. علاوه ‌بر تمامی موارد ذکرشده باید توجه داشت هزینه‌های تولید بسیار افزایش یافته است.

این موضوع سبب شده تا سرمایه در گردش بیشتری برای حرکت چرخ تولید پوشاک نیاز باشد و طبیعی است که تمام تولیدکنندگان، توانایی تامین آن را نداشته باشند.

تمامی این مسائل را می‌توان از دست‌اندازهای مسیر تهیه و تامین مواد اولیه برای صنعت نساجی و پوشاک ایران عنوان کرد. گسترش این موانع در کنار یکدیگر سبب شده تا در سال‌های اخیر شاهد افزایش میزان واردات قاچاق نخ و پارچه باشیم.

 باید توجه کرد این مسائل افزایش هزینه‌های تمام‌شده را برای تولیدکنندگان به‌ارمغان آورده و در نهایت امکان برنامه‌ریزی‌های مالی و اقتصادی میان‌مدت و بلندمدت را از فعال اقتصادی سلب می‌کند.