برنامه تولید بنگاه‌های اقتصادی، موضوعی است که باید ساعت‌ها درباره آن سخن گفت و چالش‌ها را تشریح کرد. در طول سال‌ها اخیر نه‌تنها در این زمینه مشکلی رفع نشده، بلکه همچنان به مسائلی که تولید را با چالش روبه‌رو کرده، اضافه می‌شود؛ البته به‌عنوان اعضای تشکل‌ها، همیشه باید خوشبین باشیم و آرزو کنیم سخنان و وعده‌هایی که داده می‌شود، تحقق یابد. در حالی‌که سیاست‌های خارجی همیشه در خدمت تولیدکنندگان در کشورهای گوناگون است، در کشور ما برعکس شده و صنعتگر به‌جای حمایت، در حال‌حاضر چوب برخی سیاست‌های نادرست را می‌خورد که مهم‌ترین آن، عدم‌تعامل سازنده با جهان است. تا هنگامی‌که تعامل سازنده با جهانیان نداشته باشیم، بار تولید و تولیدکننده اضافه شده و یک روز این صنعت، فردا صنعت دیگر دچار محدودیت‌های بین‌المللی می‌شود. در این میان، صادرات می‌کنیم اما نمی‌توانیم پول آن را برگردانیم. بنابراین اگر قانون‌گذاران و برنامه‌ریزان تمایل دارند کار واقعی انجام دهند، بهتر است از ابتدا وضعیت سیاست خارجی و ارتباطات بین‌الملل را مشخص کنند که قرار است چه کاری انجام دهیم؟

مسائل و مشکلات بانکی به‌طور عجیبی روی هم انباشته شده، تحمیل قراردادهای بانک‌ها به صاحبان صنایع مشکل دیگری است که همچنان پابرجاست؛ قراردادهایی که یک‌طرفه و حتی خلاف توافق‌های بانک مرکزی است. کیست که نداند در این سال‌ها برخی بانک‌ها بسیاری از مصوبات بانک مرکزی را رعایت نکرده‌اند و با ترفندها و برنامه‌های گوناگون شرکت‌ها را تحت فشار قرار می‌دهند و ۱۵ تا ۲۰ و حتی ۳۰ درصد از وام را پیش‌برداشت کرده و با سود صفر، سپرده‌گذاری می‌کنند. در نهایت، بهره‌ای که نصیب بانک می‌شود به حدود ۳۰ درصد می‌رسد. گاهی تولیدکننده از بازار آزاد بهتر پول تهیه می‌کند تا بانک‌. شاید بهتر باشد درها برای بانک‌های خارجی باز شود تا فضای رقابتی به‌وجود آید.

در یک چرخه مشخص، برخی افراد تسهیلات با بهره‌های ۳۰ تا ۵۰ درصد می‌گیرند و بعد عنوان می‌شود چرا ملک گران شده است؟ یا هزینه تعدد شعب بانکی از کجا تامین می‌شود؟

از سوی دیگر، در دورانی که قرار بود بانک‌ها به صاحبان صنایع تسهیلات بدهند، تسهیلات را به صاحبان تجارت دادند. نمایندگان کمیسیون صنایع اگر به‌دنبال خلاها می‌گردند، این موارد جزو چالش‌های موجود در صنایع کشور است. همچنین دولت مدعی است که شفاف‌سازی می‌کند و برای شفاف شدن مسائل، از درگاه‌های الکترونیکی استفاده می‌شود اما همین اداره ثبت شرکت‌ها در ثبت مصوبات قانونی آنها، چنان بلایی بر سر صاحبان صنایع آورده که هدررفت انرژی و زمان را برای آنها رقم زده است. گفتنی‌ها زیاد است و دیگر حوصله‌ای برای تکرار مشکلات از سوی صنعتگران باقی نمانده است.

کسی متوجه نیست که واحد صنعتی در این میان با چنین چالش‌هایی، دچار مشکل و تعطیلی شده و بسیاری بیکار می‌شوند. مسئولان می‌توانند از بخش خصوصی کمک بگیرند و ما آمادگی داریم تمام مشکلات و معضلات تولید و پیشنهادهای خود را تشریح کنیم.

از سوی دیگر دولت به‌دلیل کسری بودجه و با افزایش مالیات می‌خواهد کسب درآمد کند، هر روز آمار داده می‌شود که وصول مالیات نسبت به سال قبل از A به B رسیده است. این مالیات از کجا گرفته می‌شود؟ از کدام واحد تولیدی پررونق و شرکت سودآوری دریافت می‌شود؟ آیا مالیات همان تولیدکنندگان افزایش نیافته، در حالی‌که وضعیت تولیدشان دشوارتر و نابسامان‌تر شده است. بارها پرسیدم که چرا باید تولیدکننده اشک کارگرش را که تعدیل می‌کند ببیند اما دولت از او مالیات بگیرد و برای رسیدگی به امور تعداد ماموران مالیاتی بیشتر شود.

نمایش‌های صادراتی

صادرات یکی از ضرورت های صنعت و تولید است. کشورهای زیادی با توسعه صادرات رونق گرفته‌اند، نمونه این کشورها ترکیه و کره‌جنوبی است. حال باید از مدیران دولتی خواست یکی از این سیاست‌های درست توسعه صادراتی کشور را برشمارند که به آن وفادار بوده‌اند؛ جوایز صادراتی، تشویق شرکت‌ها برای حضور در نمایشگاه‌های بین‌المللی و تقبل هزینه‌ها، تسهیلات به‌ازای صادرات خوب و... کدام در حال انجام است. بیشتر این مشوق‌ها برای توسعه صادرات نمایشی است. تنها دوره‌ای که رشد صنعتی و رشد ناخالص داخلی داشتیم در دولت هفتم و هشتم بود. قرار این بود که برنامه‌ای پیاده شود تا در افق ۱۴۰۴ رشد متوسط ۸ درصدی داشته باشیم که درصد زیادی از آن‌هم مربوط به بهره‌وری در تولید بود. یک‌بار نشد نهادهای نظارتی از دولتی بپرسد چرا برای یک درصد رشد، مثلا ۲۰ میلیارد دلار هزینه شده در حالی‌که دولت دیگر فقط ۴ میلیارد دلار هزینه کرد تا رشد یک درصدی تولید رخ داد. نهادی در این‌باره پیگیر مسائل نیست. این مسائل چالش‌های امروز صنعت است که باید رسیدگی شود.