بنا بر تجربه زیستی بسیاری از ما، برخی داروها پس از گرفتن دوز معینی به نظر می‌رسد خاصیت درمانگری ندارند و ناچار به مصرف دوز بیشتری می‌شویم. بعد از مدتی با همان درد بهبودنیافته مجدد به پزشک مراجعه و از تداوم درد شکایت می‌کنیم. پزشک نسخه دیگری می‌نویسد. آزمایشی دیگر و پزشکانی دیگر را تجویز می‌کند. از متخصصی به متخصص دیگر رهسپار می‌شویم و در میانه این رفت‌وآمدها در نهایت مجبور می‌شویم به درد عادت کرده یا آستانه تحمل دردمان را بالا ببریم. برخی از ما هم به ایده انتزاعی برای هر دردی درمانی هست، پناه می‌بریم. جدا از مشکلات بخش پزشکی در تشخیص درست بیماری، مسئله دوزهای دستکاری شده برخی داروها مطرح است. نتیجه آنکه غفلت درباره کیفیت دارو باعث می‌شود جمعی بیمار پریشان از درد به حال خود رها شوند.

هر کدام از ما برای تسکین بخشی از دردهایی که هر روز و شب در تن خود جابه‌جا می‌کنیم، دارویی برگزیده داریم؛ دارویی که همیشه در کیف و جیب، همراه ما و با دردمان آشناست. ماجرای دارو و مافیای آن، ماجرای تازه‌ای نیست. شاید در خیلی از کشورهای دیگر هم پرونده‌ای باز برای خود داشته باشد. مصرف دارو آن هم بدون نسخه، نه در کشور ما، بلکه فرهنگی مختص به تمام مردمان جهان است. اهمیتش در سرانه مصرف دارو است. براساس آمار، سرانه مصرف دارو در ایران سه برابر مصرف جهانی است. کشور ما از نظر مصرف دارو جزو ۲۰ کشور برتر دنیا و در آسیا بعد از چین در رتبه دوم قرار دارد. در میان این آمار و ارقام حدود ۲۰ درصد کل داروهای مصرفی در ایران به شکل خودسرانه و بدون تجویز پزشک مصرف می‌شود.

 هر ایرانی به‌طور متوسط در یک سال ۳۳۹ بار دارو می‌خورد که ۴ برابر آمار جهانی است. 

گزارش تصویری پیش‌رو نگاهی است به وضعیت دارو و بخش درمان در زندگی روزمره ما.