چوب ناوگان فرسوده را می‌خوریم
احمد کریمی-دبیر کانون انجمن‌های صنفی کامیونداران کشور
حملونقل اگرچه مقصد تجارت نیست و در این حوزه تنها کاربرد ابزاری دارد اما در عین حال از ابزارهایی است که تاثیر بسزایی بر کیفیت کالا و قیمت تمام‌شده آن می‌گذارد.
از این رو، سال‌هاست حملونقل تجاری مورد توجه دولت‌ها و فعالان اقتصاد بوده است. متاسفانه در کشور ما حوادث بسیاری رخ می‌دهد که نامناسب بودن امکانات و فرسودگی ناوگان حملونقل جاده‌ای، باعث از بین رفتن جان و مال رانندگان، بازرگانان و مردم بی‌گناه شده است.
اما آیا تا به حال به این موضوع فکر کرده‌ایم که دلیل فرسودگی‌ها و آسیب‌های ناشی از آن در ناوگان حملونقل تجاری جاده‌ای کشور چیست و چگونه می‌توان از این روند ناخوشایند جلوگیری کرد؟
کشور ما طی سال‌ها به محل انباشت ناوگان فرسوده تبدیل شده و هیچ اقدام عملیاتی و موثری برای بهبود این وضعیت انجام نشده است؛ بنابراین نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم در حوزه حملونقل بین‌المللی و با شرایط و استانداردهایی که بر دنیا حاکم است، حرفی برای گفتن داشته باشیم و متاسفانه همواره با حوادث تلخ و نامنی‌های این حوزه روبه‌رو هستیم.
یکی از مهم‌ترین مشکلاتی که امروز در ناوگان حملونقل کشور با آن مواجه هستیم، میزان آلایندگی آنهاست که باتوجه به استانداردهای فعلی دنیا، قابل‌پذیرش نیست. اما مهم‌تر از این موضوع، فرسودگی این ناوگان و مشکلات مربوط به تامین تجهیزات و لوازم یدکی این ناوگان است. این مسئله باعث می‌شود فعالان اقتصاد حتی برای حمل‌ونقل‌های داخلی نیز نتوانند با اطمینان خاطر عمل کنند و به این ترتیب، هیچ جایگاهی در نظام حملونقل تجاری بین‌المللی نخواهیم داشت.
موضوع وجود ابزار کارآمد در فعالیت‌های اقتصادی یک اصل بیسیار مهم و اساسی در حوزه تجارت و اقتصاد است که کشورهای توسعه‌یافته دنیا سرمایه‌گذاری فراوانی برای آن انجام داده‌اند. باید به این موضوع توجه داشت که فعالان ناوگان حملونقل، پیش و بیش از هر موضوع دیگری به فکر بهینه‌سازی عملکرد ابزار کار خود هستند که این به خودی خود، باعث ایمنی حملونقل، سلامت رانندگان و حفظ محیط‌زیست می‌شود. ضمن اینکه می‌تواند رغبت بیشتری برای استفاده بازرگانان از ناوگان حملونقل داخلی کشور ایجاد کند.
درحال‌حاضر آماده نبودن زیرساخت‌های تجاری و محدودیت در تامین قطعات، ارز قابل‌توجهی که کامیونداران برای واردات قطعات اروپایی به واسطه‌ها می‌پردازند، مشکلات معیشتی رانندگان و... فعالان این بخش را زیر فشار گذاشته است.
به‌طور کلی در سال‌های گذشته در نوسازی و بازسازی ناوگان حملونقل تجاری کشور به هیچ وجه مطلوب عمل نکرده‌ایم و باید دید مدیریت در این بخش چه زمانی قصد دارد نگاه خود را عوض کند و از شعار و تبلیغات، به برنامه‌های عملیاتی و اجرایی تغییر موضع دهد.
در نهایت اینکه اگر نوسازی ناوگان حملونقل به شکل واقعی در دستور کار نهادهای ذی‌ربط قرار بگیرد، همه بخش‌ها از آن بهره‌مند می‌شوند و به نظر می‌رسد در این زمینه نیاز به ایجاد یک رویکرد ملی وجود دارد.
تجارت امروز دنیا همراه با ۳ مولفه سرعت جابه‌جایی، کیفیت انتقال و کاهش هزینه‌ها شانه‌به‌شانه در حال حرکت است و اگر قرار است از موقعیت استراتژیک کشور خود در راستای ارزآوری استفاده کنیم، باید این مولفه‌ها را در حملونقل جاده‌ای مد نظر داشته باشیم، وگرنه در آینده‌ای نه‌چندان دور، قافیه حملونقل تجاری-جاده‌ای را به یکی از کشورهای همین حوزه خواهیم باخت.
موقعیت جغرافیایی ایران در حملونقل جاده‌ای تنها یکی از ابزارهای دستیابی به توسعه اقتصادی است و برای عملی شدن این موضوع عوامل متعددی باید مهیا شود که نوسازی و تجهیز ناوگان حملونقل نیز یکی از آنها است.
