مهم ‌ ترین بندهایی که درباره دانش ‌ بنیان ‌ ها باید در برنامه هفتم درج شود، تعریف دوباره آن در نظام اقتصادی به ‌ منظور فعالیت بیشتر فناوران در صنعت است. به ‌ اعتقاد من، ابتدا باید زیرساخت ‌ های دانش ‌ بنیان در کشور ما متحول شود و نگاه دیگری به نوآوری و خلاقیت داشته باشیم. دانش ‌ بنیان ‌ ها می ‌ توانند حلقه واسط میان تولیدکنندگان در زنجیره ارزش تامین برای افزایش تولید ناخالص ملی کشور باشند و توانایی ایجاد تمهیداتی را در ساختار تولید کشور دارند. برهمین ‌ اساس، باید در این عرصه یک سازکاری به ‌ وجودآید که به ‌ صورت جداگانه در راستای حمایت مالی و تسهیلاتی از دانش ‌ بنیان ‌ ها، صندوق ‌ های حمایتی شکل گیرد و نباید از صندوق ‌ های تامین سرمایه یا صندوق ‌ های توسعه ملی انتظار ارائه تسهیلات داشت. این فرآیند باید در برنامه هفتم توسعه درج شود. همچنین، درباره ارزش ‌ گذاری دانش ‌ بنیان ‌ ها باید سهام خاصی برای اختراعات، اکتشافات و نوآوری ارزش ‌ گذاری شود و قابل ‌ فروش باشد. در کشورهای پیشرفته، چنین روندی وجود دارد، به ‌ طوری که در بورس اوراق بهادار ارزش ‌ گذاری شود و قیمت ‌ گذاری آن هم باید متفاوت باشد. اگر چنین ساختاری وجود داشته باشد و وارد بازار سرمایه شود، بیشتر دانش ‌ بنیان ‌ ها نیازمند دریافت وام و تسهیلات یا ارائه ضمانتنامه یا وثیقه نخواهند بود. به ‌ عبارت دیگر، اگر بازار سرمایه دارای سهام اختراعات و اکتشافات و نوآوری شود، ریسک این کسب ‌ وکار بین سهامداران تقسیم می ‌ شود که یا سود موردانتظار حاصل می ‌ شود یا ضرر می ‌ کنند. اگر چنین شرایطی حاکم باشد، دیگر به وام و تضامین نیازی نخواهد بود و مشتریان خود را هم خواهد داشت. از آنجایی که در کشور ما ظرفیت ‌ های مساعدی برای پرورش نوآوری و ابتکارات وجود دارد، با اصلاح زیرساخت ‌ ها می ‌ توان چشم ‌ انداز روشنی در توسعه دانش ‌ بنیان داشته باشیم. مجلس باید در طرح قوانین در این راستا، با یک اقدام عاجل آن را به ‌ سرانجام برساند. از آنجایی که کار و ماهیت بانک ‌ ها ردوبدل پول و تامین سرمایه لازم در بخش زیرساخت ‌ های کشور، چه به ‌ صورت بخش عمومی و چه به ‌ صورت بخش خصوصی است و چون از طرفی، قوانین بانکی غیرقابل ‌ تغییر هستند، نمی ‌ توان انتظار داشت که خارج از قوانین اقدام کنند، در واقع یک مبلغی اعطا می ‌ شود و بازپرداخت آن طبق قوانین باید انجام شود، اما از طرفی هم، شرکت ‌ های دانش ‌ بنیان دارای شرایط ریسک ‌ پذیری هستند و بیشتر افرادی که در این حوزه فعالیت می ‌ کنند، جوان و دارای نوآوری و خلاقیت هستند که تضامین لازم را به ‌ دلیل ضعف در بنیان ‌ های مالی ندارند، همچنین از سوی دیگر، بانک ‌ ها دارای چارچوب ‌ هایی هستند که اگر پا فراتر بگذارند، موردبازخواست دستگاه ‌ های نظارتی قرار می ‌ گیرند، در واقع بانک ‌ ها در بحث ارائه تسهیلات به دانش ‌ بنیان ‌ ها یا سهل کردن این روند، کاری از پیش نمی ‌ برند. در این بخش هم باید زیرساخت بازار سرمایه فراهم شود و هم باید یک صندوق جداگانه از سوی دولت به این منظور تعبیه شود. شاید بتوان در قالب برنامه هفتم توسعه، این گزاره را مطرح کرد که یک درصد از تولید ناخالص ملی به دانش ‌ بنیان ‌ ها تعلق گیرد یا یک در هزار مالیات بر ارزش ‌ افزوده، یک درصد تولید ناخالص به ‌ صورت کمک بلاعوض با شروط راه ‌ اندازی خط تولید یا نوآوری به دانش ‌ بنیان ‌ ها تعلق گیرد. این ابتکارات می ‌ تواند از سوی معاونت علمی یا وزارت اقتصاد تکلیف شود که با افتتاح یک صندوق که از سوی مجلس تعریف می ‌ شود، انجام شود. دانش ‌ بنیانی تولید خلاقیت بیشتر در مدل ‌ های کسب ‌ وکار است و کلید واژه اصلی دانش ‌ بنیانی، خلاقیت به ‌ همراه دانش و فناوری است. سرمایه انسانی متشکل از دانش، مهارت و سلامتی که افراد در طول زندگی خود کسب می ‌ کنند و آنها را قادر می ‌ سازد تا توانایی ‌ های بالقوه خود را به ‌ عنوان اعضای مولد جامعه تحقق بخشند؛ بنابراین سرمایه انسانی نیاز به سرمایه ‌ گذاری در افراد از طریق تغذیه، مراقبت ‌ های بهداشتی، آموزش باکیفیت، شغل و مهارت دارد. پایین بودن مسئولیت ‌ پذیری دستگاه ‌ های متولی، استفاده از زنجیره کارآفرینی سنتی، نبود باور ملی به دانش ‌ بنیان ‌ ها، ضعف شرکت ‌ های تامین مالی در زمینه نوآوری وکیفیت پایین محصولات شرکت ‌ های دانش ‌ بنیان از جمله مهم ‌ ترین چالش ‌ های شناسایی ‌ شده در این بخش هستند. گفتنی است، تسهیلگری و آشنا کردن نیازهای صنایع بزرگ و شرکت ‌ های دانش ‌ بنیان می ‌ تواند این ۲ قسمت را به هم نزدیک کند و دولت با خرید تضمینی نوآوری می ‌ تواند به خلاقیت شرکت ‌ های دانش ‌ بنیان کمک کند.