در حال ‌ حاضر بسیاری از دانشگاه ‌ ها در زمینه آموزش تئوریک بسیار موفق عمل می ‌ کنند و این از نقاط قوت سیستم آموزشی ما به ‌ ‎ شمار می ‌ رود، اما متاسفانه به ‌ دلیل محدودیت ‌ های آزمایشگاهی و تجهیزات در بخش عملی، نقاط ضعف متعددی به ‌ چشم می ‌ خورد. در نتیجه، باید بعد عملی آموزش در مقطع کارشناسی جدی ‌ تر گرفته شود و این مهم سهم بیشتری در دوره تحصیلات تکمیلی و دانشگاهی پیدا کند.یکی از نکات مهم و مغفول ‌ مانده در برنامه ‌ ریزی ‌ های آموزشی کشور، چه در بخش تئوری و چه در بخش عملی، لزوم آشنایی با فناوری روز و سازگار با محیط ‌ زیست است. این امر باید هم در دانشگاه و هم صنعت موردتوجه جدی قرار گیرد. همچنین، تقویت ارتباط دانشگاه ‌ ها با معادن و صنایع معدنی به ‌ ویژه در بخش آموزش عملی و استفاده از امکانات صنایع از اهمیت بالایی برخوردار است و می ‌ تواند در حل چالش ‌ های این بخش بسیار راهگشا باشد.اما ضرورت مهارت ‌ آموزی چقدر است؟ به ‌ گمان من، همه فارغ ‌ التحصیلان دانشگاهی باید دوره ‌ های مهارت ‌ آموزی را بگذرانند،زیرا تا کار به ‌ صورت تجربی و عملی انجام نشود، آموزش شکل جدی به خود نمی ‌ گیرد و دانش ‌ آموخته فضای تئوریک با سال ‌ ها آزمون ‌ وخطا می ‌ تواند زیروبم کار را بیاموزد و مهارت کسب کند.بنابراین برگزاری چنین دوره ‌ هایی چه در خلال دوران تحصیلات تکمیلی و چه پس ‌ از آن در زمان اشتغال به کار، از جمله راهکارهای مناسب افزایش کارآمدی نیروی انسانی معدن است و بی ‌ شک باید در برنامه ‌ ریزی ‌ های آموزشی لحاظ شود، البته باتوجه به تنوع معادن و صنایع ‌ معدنی به ‌ نظر من، بهتر است متولی برگزاری دوره ‌ های مهارت ‌ آموزی، انجمن و نظام ‌ مهندسی معدن باشد.ناگفته پیداست که دانشگاه ‌ ها نقش بسزایی در تقویت تشکل ‌ های معدنی دارند. یکی از مهم ‌ ترین مزایای ارتباط میان این 2 بخش، تقویت انگیزه و اشتیاق دانشجویان در همکاری با انجمن ‌ ها و تشکل ‌ ها است که به ‌ تبع آن با بازار کار آشنایی پیدا می ‌ کنند و شرایط ورودشان به حوزه عملی تسهیل می ‌ شود.

همچنین از آنجایی ‌ که در زمینه ‌ های تئوری آموزش، دانشگاه ‌ ها معمولا روزآمد هستند، تقویت ارتباط تشکل ‌ های معدنی با دانشگاه ‌ ها یکی از راهکارهای اصولی تقویت ارتقای کیفی بخش صنعت خواهند بود و این امر برای نیروی جوان و باانگیزه دانشجویی اشتیاقی دوچندان ایجاد خواهد کرد.در حال ‌ حاضر، متولی جذب دانشجو سازمان سنجش است و دانشگاه ‌ ها و صنایع نقشی در پذیرش دانشجو ندارند. اگرچه شاید این شیوه پذیرش متقاضی تحصیل در رشته معدن، با در نظر گرفتن جمیع جهات، ناگزیر باشد، اما روش صد در صد کارآمدی نیست و نیاز به اصلاح روش جذب دانشجو احساس می ‌ شود. یکی از راهکارها (ضمن حفظ شیوه فعلی پذیرش) می ‌ تواند جذب دانشجو با مشارکت دانشگاه و برخی معادن و صنایع معدنی (باتوجه به نیاز صنعت) باشد.همچنین پذیرش دانشجو برای دوره ‌ های خاص موردنیاز صنعت که حتی دروس و سرفصل آنها نیز متناسب با نیاز صنایع و با لحاظ کردن نظرات آنها طراحی شود، نیز می ‌ تواند موردبررسی قرار گیرد.یکی از پیشنهادهای راهگشا در زمینه تصحیح نواقص و رفع چالش ‌ ها، جذب دانشجو و نیروی متخصص برحسب نیاز در مناطق و استان ‌ ها است.جذب دانشجو برحسب نیاز صنایع موجود در هر منطقه، آموزش و ارتقای مهارت آنها و سپس قرار دادن فرصت شغلی مناسب به آنها بدون تردید اقدامی راهگشا در کاهش میزان بیکاری فارغ ‌ التحصیلان دانشگاهی و همچنین رفع نیاز صنایع خواهد بود.