از همان روزهای اول کادر درمان هر کاری کردند که بیماران را نجات دهند از دست این قاتل زنجیره ای. کرونا با همان جثه ریزش در تمام دنیا به دنبال جان می گردد و بدون ویزا و اجازه از مرزها می گذرد. پرستاران روزهای اول رقصیدند و پایکوبی کردند تا روحیه بیماران را حفظ کنند اما گذر زمان و پاگیر شدن کرونا در شهرها آنها را هم خسته کرد. آنقدر در بیمارستان ها ماندند که دیگر توانی برای پایکوبی نداشتند... دلتنگ شد بودند برای همسر و بچه هایشان، مادر، پدر، خواهر و برادرشان... نقاشی دلنوشته هایشان را روی پیراهن های سفیدشان نوشتند. رگ هایشان خشک شده بود از ناله بیماران... چشمه اشک شان خشک شد از مرگ مردم جلوی چشم شان. روحیشان شکست در اتاق های سبز و سفید بیمارستان، اما سر خم نکردند در مقابل این ویروس وحشی و قاتل... کرونا به آنها هم رحم نکرد و گریبانشان را گرفت. بعضی از پرستاران جان سالم به در بردند از دست این قاتل سریالی و برخی دیگر خودشان را تسلیم مرگ کردند تا دل همه را به درد آورند.

خبرداغ: پدر بی رحم دختر 21 ساله اش را در مهردشت به قتل رساند!

اصغر نیکراه، متخصص بیهوشی در گیلان که دو ماه با کرونا دست و پنجه نرم کرد. او از بازماندگان زمان جنگ است که در مناطق جنگی تکنسین بیهوشی بوده است. نیکراه می دانست که می میرد اما از مرگ را دست به سر کرد تا دوباره به بیمارستان برگردد و دوباره یکی از منجیانی باشد که برای نجات بیماران کرونا تلاش می کنند. او در گفتگو با خبرنگار اجتماعی رکنا می گوید: قبل از اسفندماه با بیماران کرونایی در ارتباط بودیم و فکر می کردیم سرماخوردگی است نه یک بیماری سنگین.

او دوبار از همکارش که از رشت آمده بود کرونا گرفت. همکارش در بیمارستان دیگری هم کار می کرد که پرستار ان زیادی به کرونا مبتلا شده یا جانشان را از دست داده بودند. بار اول سه هفته با کرونا مبارزه کرد اما سوم، چهارم اسفند برای بار دوم کرونا گرفت و تنش جانی برای مبارزه نداشت و تخت بیمارستان میزبانش شد. 5 روز در بخش بود و حالش که بد شد و همکارانش او به آی.سی.یو بردند و آنجا 10 روز کاملا در کما بود. 5 روز هم در بخش آی.سی.یو ماند تا هوشیاری اش را به دست آورد.

من جزو مردگان بودم

وقتی می پرسم: "هوشیاری تان در 10 روز کما چقدر بود؟" با خنده ای عجیب و بامزه و می گوید: من را جزو مردگان در نظر گرفته بودند. یعنی هر کسی من را می دید امیدی برای زندگی من نداشت. بالاترین حد هوشیاری اش از 5 بود. هوشیاری زیر 7 مرده به حساب می آید. تمام اعضای خانواده، فامیل و همکاری و استان گیلان می دانستند من را گذاشتند برای مُردن. قبل از این که به بیمارستان بروم با همه خداحافظی کردم. وقتی به کما رفتم بیش از 99درصد چیزی متوجه نمی شدم. بیهوش کامل بودم. من یک لحظه خوابیدم و بیدار شدم. نه رویا دیدم نه چیزی. استان گیلان و مازندران متوجه شدند که من را برای مردن گذاشته اند. ولی وقتی بیدار شدم همه خوشحال شدند و همه از گیلان، مازندران، تهران و حتی کشورهای خارج برایم زنگ زدند.

خبرداغ: عکس بشاش نیوشا ضیغمی در شب یلدا+عکس

اولین چیزی که او بعد از به هوش آمدن همسرش را دید و تکنسین و همکارانش در آی.سی.یو. دکتر ارشاد آن زمان خودش کرونای خفیف داشت اما هر روز به آی.سی.یو می آمد تا جویای احوال نیکراه باشد. بعد از به هوش آمدن به او اجازه ندادند که به بخش آی.سی.یو برود چون می گفتند نیکراه بیمار ویژه آنها بود و بیماری ناشناخته. می ترسیدند اگر به بخش داخلی برود دوباره عفونت به بدنش کند. این شد که نیکراه در آی.سی.یو ماند تا ترخیص شود.

من زنده نمی ماندم

نیکراه می گوید: من با این بیماری آشنا بودم. من سی تی اسکن خودم را دیدم تصمیم گرفتم بروم بیمارستان. اما به همه گفتم: "من دیگر زندگی نمی مانم. چون این دفعه نفس کشیدن برای من خیلی ساخت است." آن موقع هنوز به طور رسمی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به طور رسمی اعلام نکرده بود که کرونا اینقدر شدید آدم ها را می کشد. همه فکر می کردند سرماخوردگی ساده است. ولی وقتی عکس های ریه خودم را دیدم از آنجا فهمیدم که با این بیماری نمی شود شوخی کرد. به همین خاطر از همه دوستان، پرسنل بیمارستان شفا، فامیل و... خداحافظی کردم چون زنده نمی ماندم. وقتی برگشتم سرکار دوباره رفتم سر بیماران بدحال کرونایی تا آنها را نجات بدهیم. به خاطر این که سن و سالی از من گذشته و همه دیدند که همه داستان ها را گذراندم و خیلی ها را نجات داده ام، همکارانم به من کمک کردند و هنوز هم کمکم می کنند و نمی گذارند که زیاد درگیر بخش کرونا شوم.

خبرداغ: سحر تبر در گفت و گوی اختصاصی از کابوس شبانه اش پرده برداشت++فیلم

دوست دارم دوباره دکترای ایمونولوژی قبول شوم

او در دوره ای که کرونا همه را به ترس واداشته است مشکل اصلی برای واردات واکسن تبادل پول می داند. اما حرف آخرش با مردم این است: "کرونا را جدی بگیرند چون این بیماری شوخی بردار نیست. قرنطینه ها را رعایت کنند. دستورالعمل ها را صریح اجرا کنند حتی اگر به ضررشان شود. فقط دست آن افرادی که پایین دست هستند را ملت ایران بگیرند. تا به حال ندیدیم ایرانی دست هموطنش را نگیرد. پس دست همدیگر را بگیریم تا این دوره سخت را پشت سر بگذاریم."

نیکراه 3 سال پشت سرهم در کنکور دکترای رشته ایمونولوژی قبول شده اما در بیمارستان ماند و به بیماران بد حال رسیدگی کرد. حالا آرزویش این است که ادامه تحصیل دهد.