مهیار رمضان‌خانی، کارشناس حوزه مسکن، در برنامه رادیو اقتصاد درباره طرح مسکن استیجاری توضیح داد: این طرح بارها مطرح شده اما جزئیات اجرایی آن که اهمیت بیشتری نسبت به هدف‌گذاری اولیه دارد، تاکنون به‌طور دقیق اعلام نشده و همین موضوع می‌تواند اجرای آن را با چالش‌های جدی مواجه کند.

وی با اشاره به تجربه‌های تاریخی افزود: در دهه ۶۰ میلادی در انگلستان و دهه ۷۰ در آمریکا، دولت‌ها با خرید واحدهای مسکونی و اجاره یارانه‌ای آنها به جوانان وارد عمل شدند، اما به دلیل محدودیت عرضه، تقاضای گسترده و شکل‌گیری رانت، این طرح‌ها ناکام ماندند و در نهایت کنار گذاشته شدند.

رمضان‌خانی مدل‌های موفق بین‌المللی را چنین توصیف کرد: در کشورهایی مانند اتریش، شهرداری‌ها زمین‌های خود را در قالب مشارکت با بخش خصوصی به ساخت مسکن اختصاص دادند. دولت سهم خود را پس از ساخت به عنوان مسکن اجتماعی با اجاره معقول عرضه کرد.به گفته وی، اکنون بیش از ۴۰ درصد جمعیت وین در این نوع مسکن‌های اجتماعی زندگی می‌کنند.

رمضان‌خانی با اشاره به سنگاپور افزود: در این کشور ۶۰ تا ۸۰ درصد مسکن توسط دولت ساخته می‌شود و واحدها در قالب قراردادهای ۹۹ ساله در اختیار مردم قرار می‌گیرند؛ این مدل یکی از موفق‌ترین نمونه‌های جهانی محسوب می‌شود.

او تاکید کرد: برخلاف الگوهای جهانی، در طرح ایران دوره بهره‌مندی ۱ تا ۵ سال در نظر گرفته شده که بسیار کوتاه است و توان ایجاد امنیت سکونتی برای خانوارها را ندارد. همچنین اینکه دولت صرفاً به خرید واحد آماده روی آورد، در دنیا تجربه موفقی نبوده و نیازمند بازنگری است.

این کارشناس در پایان گفت: اگر جزئیات روشن نشود، مدل اجرا شفاف نباشد و از تجربه‌های موفق جهانی الگوبرداری نکنیم، طرح مسکن استیجاری در پایتخت نه تنها به هدف حمایت از زوج‌های جوان نمی‌رسد بلکه می‌تواند رانت، فساد و ناکارآمدی را در بازار مسکن تشدید کند.