فیلم جوکر ۲ به عنوان دنباله‌ای برای فیلم موفق جوکر که در سال ۲۰۱۹ منتشر شد، به کارگردانی تاد فیلیپس ساخته شده و به بررسی عمق روان‌شناختی شخصیت آرتور فلک، که به جوکر تبدیل می‌شود، می‌پردازد. نکته‌ای که در نقد این فیلم باید به آن توجه کرد، تغییرات قابل توجه در فضا و رویکرد روایت است. در حالی که فیلم اول بیشتر به عنوان یک درام روان‌شناختی با مضامین اجتماعی شناخته می‌شد، جوکر ۲ سعی دارد با ارائه یک داستان پیچیده‌تر، به تماشاگر نشان دهد که چگونه یک ذهن آسیب‌دیده می‌تواند به عمق بیشتری از جنون و تاریکی فرو رود.

در جوکر ۲ ، یکی از نکات برجسته، تغییر تمرکز از مسائل اجتماعی به مسائل درونی و فردی شخصیت اصلی است. این فیلم، از داستانی که در فیلم اول حول فقر، نابرابری و بی‌توجهی جامعه به افراد آسیب‌پذیر بود، به سمت تحلیل دقیق‌تری از خودآگاهی، هویت و اثرات آسیب‌های روانی می‌رود. این تغییر زاویه به فیلم کمک کرده تا از کلیشه‌های رایج در ژانر‌های جنایی و روان‌شناختی فاصله بگیرد و فضایی خلاقانه‌تر و چالش‌برانگیزتر را به نمایش بگذارد.

در این فیلم، واکین فینیکس بار دیگر با بازی قدرتمند خود در نقش آرتور فلک، بینندگان را مسحور می‌کند. فینیکس در این دنباله نیز به خوبی توانسته است حالات متنوع روانی و پیچیدگی‌های شخصیتی جوکر را با دقت و ظرافت به تصویر بکشد. کاراکتر جوکر که در فیلم اول در مرزهای اجتماعی گوتام به عنوان یک ضدقهرمان شناخته شد، در این قسمت به سوی درون خود حرکت می‌کند و با ابعاد جدیدی از شخصیت و انگیزه‌هایش روبرو می‌شود.

از دیدگاه سینماتوگرافی، تاد فیلیپس از همان سبک بصری تیره و کدر که در فیلم اول به خوبی کار کرده بود، استفاده می‌کند؛ این سبک به تصویر کشیدن دنیای تاریک و سرد گوتام کمک می‌کند و حس ناامیدی و درماندگی شخصیت اصلی را بیشتر به مخاطب القا می‌کند. استفاده از رنگ‌ها، نورپردازی‌های خاص و نماهای دور و نزدیک که به خوبی جزئیات چهره و حرکات بازیگر را نمایش می‌دهد، باعث شده تا بیننده به عمق احساسات و تجربیات شخصیت جوکر نزدیک‌تر شود.

در زمینه فیلمنامه، جوکر ۲ با دقت بیشتری به تحلیل روانی شخصیت اصلی پرداخته است. فیلمنامه تلاش می‌کند نشان دهد که چگونه ترکیبی از عوامل مختلف مانند تنهایی، آسیب‌های کودکی و جامعه‌ای بی‌رحم، آرتور فلک را به جایی رسانده که هیچ راه بازگشتی برای او باقی نمی‌گذارد. این موضوع در طول فیلم از طریق دیالوگ‌ها و تعاملات محدود اما تأثیرگذار آرتور با افراد دیگر به خوبی نمایش داده می‌شود. به عنوان مثال، ارتباط وی با شخصیتی جدید که وارد داستان می‌شود، ابعاد دیگری از شخصیت او را آشکار می‌سازد و مخاطب را به شناخت بهتری از عمق درد و عذاب‌های درونی وی می‌رساند.

موسیقی فیلم که توسط هیلدور گودنادوتیر تنظیم شده، در ایجاد فضایی سنگین و تاریک نقش مؤثری دارد. گودنادوتیر با استفاده از ترکیب صداها و ملودی‌های آرام و پرتنش، به روایت کمک کرده و حس درونی و بی‌قراری شخصیت اصلی را به مخاطب منتقل می‌کند. موسیقی جوکر ۲  ، همانند فیلم اول، بخش جدایی‌ناپذیری از روایت شده و به شدت به تأثیرگذاری هر صحنه افزوده است.

یکی از نقاط ضعف فیلم که شاید برخی از مخاطبان را ناامید کند، این است که جوکر ۲ بیشتر به بررسی ذهنی و درونی شخصیت پرداخته و از ماجراهای بیرونی و اکشن‌هایی که در فیلم‌های سنتی جوکر وجود دارد، دوری کرده است. این موضوع ممکن است برای آن دسته از مخاطبانی که به دنبال یک فیلم اکشن با درگیری‌ها و کشمکش‌های بیشتر بودند، کمی ناامیدکننده باشد. اما در عین حال، این تصمیم کارگردان در جهت عمق‌بخشی به شخصیت و ایجاد تجربه‌ای منحصر به فرد، قابل تحسین است.

فیلم جوکر ۲ بستگی به انتظارات مخاطب می‌تواند هم خوب باشد و هم بد. از یک طرف، فیلم به طور عمیق به شخصیت‌پردازی و روان‌شناسی جوکر می‌پردازد و با بازی قدرتمند واکین فینیکس و کارگردانی دقیق تاد فیلیپس، توانسته یک تجربه تأثیرگذار و متفاوت خلق کند. این عمق شخصیت‌پردازی و فضای تاریک فیلم برای مخاطبانی که به دنبال یک داستان پیچیده و روان‌شناختی هستند، ارزشمند و خوب است.

از طرف دیگر، اگر تماشاگران به دنبال یک فیلم اکشن یا هیجان‌انگیز با درگیری‌های بیشتر و داستان سریع‌تر باشند، جوکر ۲ ممکن است ناامیدکننده به نظر برسد. فیلم بیشتر روی کشمکش‌های درونی شخصیت تمرکز دارد تا وقایع بیرونی و این رویکرد شاید برای همه جذاب نباشد.