اقتصادی که پیشتر تنها بر پایه فروش مواد خام و نفت و گاز استوار بود حالا داشت فضایی تازه را تجربه می‌کرد که این تازگی ناشی از ترواش ذهن‌های خلاق و ایده‌پرداز بود.

با این همه البته در اواسط مسیر، به دلیل نگاه آماری و تأکید بر گسترش کمّی که شاید اقتضای زمان خود و نوعی فرهنگسازی بود، تعداد زیادی از شرکت‌‎های ایجاد شده نتوانستند آنچنان که باید به مطلوب برسند اما تعدادی از آنها نیز با درک دقیق جایگاه و نقش و توانمندی خود، به خوبی به عنوان یک حلقه تعیین‌کننده در ارزش‌آفرینی نقش‌آفرین شدند و توانستند ضمن توسعۀ بازارهای خود و گردش مالی بالا، در بخش اشتغال مؤثر و تخصصی نیز اثرگذار بوده و سبب جلوگیری از خروج ارز نیز شوند.

به نظر می‌رسد در گام بعد و حالا که این شرکت‌ها در چرخۀ اقتصادی جامعه پذیرفته شده‌‌اند، زمان آن فرارسیده که به جای تأکید بر کمّیت، بر کیفیت و میزان اثرگذاری این شرکت‌ها تمرکز شود و حمایت‌ها به صورت هدفمندتر و با دقت بالاتری به فعالان این بخش ارائه شود تا از همین ابتدا، هر شرکت دانش‌بنیان در مسیر رسالت‌ و مأموریت‌های خود حرکت کند و بتواند انتظارات را برآورده کند به ویژه اینکه ایران هرگز نمی‌تواند و نباید روی ارتباط خود با کشورهای غربی به خصوص در بحث‌های فناوری و تجهیزات فناورانه حساب باز کند چون تاریخ ثابت کرده هر جا کورسویی از رشد ایران دیده شده، خیلی زود تلاش کرده‌اند با تحریم، همان کورسو را کور کنند.

در همین مدت نیز شرکت‌های دانش‌بنیان (نه خیلی اما) توانسته‌اند در جلوگیری از خروج ارز، اثرگذار باشند و به گفتۀ روح‌الله دهقانی فیروزآبادی؛ معاون علمی، فناوری و اقتصاد دانش‌بنیان رئیس جمهور کشور توانسته از محل فعالیت این شرکت‌ها صرفه‌جویی ارزی ۲ میلیارد دلاری در صنعت دارو داشته باشد و از طرف دیگر در ساخت تجهیزات صنعت نفت نیز کشور را خودکفا کرده و علاوه بر آن گام‌های بلندی نیز در بخش کشاورزی بردارد.