مکانیزه کردن کشاورزی گرچه یک اصل کلی برای رونق محصولات زراعی و باغی به حساب می‌آید اما امروزه با توجه به مسئلۀ کم‌آبی و همچنین فرسایش خاک، این اقدام به یک ضرورت تبدیل شده است. ضرورتی که می‌تواند همچنان کشاورزی را توجیه‌پذیر و فعال نگه‌ دارد.

برای این اقدام البته چند پیش‌شرط نیاز است که مهمترین آن حمایت مالی است. در واقع، اغلب کشاورزان و باغداران به دلیل کوچک بودن زمین‌ها و باغ‌های خود، رغبتی به مکانیزه کردن فعالیتشان ندارند چون در مقیاس کوچک، این امر مقرون به صرفه نیست و تبعاً این افراد خیلی تمایلی به تغییر شیوه‌های کشت و کار خود نخواهند داشت اما در مقیاس بزرگ، مکانیزه کردن کار و استفاده از روش‌هایی مانند هوشمندسازی و یا حتی آبیاری قطره‌ای نقش بسزایی در کاهش هزینه‌ها و در نتیجه بهبود فرایندها و در نهایت کیفیت و کمّیت محصولات ایفا کند.

از سوی دیگر، کشت در زمین‌های کوچک سبب فرسایش بیشتر خاک و کاهش بهره‌وری در میان‌مدت خواهد شد که این امر نیز خود منشاء یک بحران بزرگ است.

از این رو، یک‌دست کردن زمین‌های کشاورزی و یکپارچه‌سازی اراضی زراعی به عنوان یک اصل مورد توجه دولت قرار گرفت تا با تجمیع منافع، از خرده‌مالکی و رفتار جزیره‌ای در بخش کشاورزی جلوگیری شود. علاوه بر آن، این طرح در جلوگیری از تغییر غیرمجاز کاربری زمین‌های کشاورزی نیز اثرگذاری مطلوبی دارد.

این برنامه قطعاً زمانی می‌تواند به عنوان یک اقدام جدی در سراسر کشور نهادینه شود که در وهلۀ اول کشاورزان به چرایی انجام آن واقف شوند. در گام بعد نیز اعطای تسهیلاتی مانند تجهیزات آبیاری نوین و یا ارائه بسته‌های تسهیلاتی نیز اثر بالایی روی اجرای فراگیر یکپارچه‌سازی زمین‌های کشاورزی دارد.

در همین رابطه، افلاطونی؛ رئیس سازمان امور اراضی کشور گفته بود: یکپارچگی زمین‌های کشاورزی سبب افزایش بهره‌وری‏ و تولید در بخش کشاورزی می‌شود و کشاورزان رغبت بیشتری به خرید مکانیزاسیون پیدا می‌کنند.